به دلیل زیاد بودن پست ها و عکس ها تا لود شدن کامل صفحه دندون رو جیگر بذارین. عصرها در ایوان خانه نخ بادبادک را رها می کردیم. هر روز رویاهامان را سوار بر بادبادکمان می کردیم تا آسمان را لبریز از آرزوهای کودکانه مان کند. گویی ما هم با بادبادک پرواز را تجربه می کردیم. اون روز باد شدیدی می اومد. سر این که نخ بادبادک دست کی باشه با هم بحث می کردیم. نخ رو بده به من.

تنهایی تقدیر من نیست ترجیح منه. دل ت که گیر باشه همه زندگیت نخ کش میشه! خدایا دستانی را در دستانم قرار بده که پاهاش با دیگری پیش نره. کسانی که قدر دست های. ما هنوز هم مثه بچگی هامون. هر کی رو بیشتر باهامون. بازی کنه بیشتر دوست داریم. بسلامتی اس ام اس هایی که ویبرشون دنیامونو لرزوند. مگر نشنیدی جمله اخرش را. چون خالی از انسان های. پنجشنبه سی و یکم مرداد 1392. یوسف میدانست همه درها بسته است! ولی به خاطر خدا و به امید. او به سمت درهای بسته دوید و درها به رویش بازشدند.