یک ساعت که افتاب بتابد. خاطره ان همه شب های بارانی از یاد میرود. این است حکایت ادم ها فراموشی. کاش میشد اخر اسمت نقطه گذاشت. ادم ها از دور دوستاشتنی ترند.

این وبلاگ در مورد خاطرات یک خانواده ی گرم و صمیمی است. اما خب به نظرم انقدر ها هم مهم نیست. چون من فقط چند ماه تو وبلاگم نوشتم. دیگه خیلی بی مزه ست بیامو یه تولد هم براش بگیرم. می خوام از روزای خوبی که داریم بگم. از خوشبختیمون! تازه تو این پست می خوام کلی هیجان زده تون کنم! یه عکس خانوادگی براتون گذاشتم! اونی که کله اش از همه گنده تره و از همه هم چاقتره بابا غضنفره مه! قرار بود عکس خودمو میترا و پامچال رو هم بزارم.

از بین خط خطی های ذهن من. مگیر آینه پیش ز خویش بیزاران. اما امان ازین بغض لعنتی.

امشب هم میونه این خاطره های سردم.