وبلاگی است برای همه ایران مخصوصا معلمان عزیز.

از صبح مینشینیم تا شبش تشنگی و گشنگی میکشیم. و همه ی ثواب ها را درو میکنیم. مینشینیم و نهال میکاریم در باغ بهشتمان. تا همدردی کرده باشیم با فقرا. همین که اذان را میگویند. به ناگهان میبینیم حس همدری و اینها یهو از یادمان رفته. مینشینیم و بهترین غذاها را میخوریم. در حدی که شکممان ده - پانزده سانتی جلو می آید. جانم به قربان روحش با آن خرما و نانی که هرشب.

بهترین راه برای در امان ماندن از دلشکستگی ها. این است که هیچ چیزی از هیچ کسی توقع نداشته باشید . اما زیبا زندگی نمیکنند . سلام هایی که بوی خداحافظی می دهند. بودن هایی که ارضا کننده نیست. و رفتن هایی که امید بازگشتی به آنها نداری . اینها را که جمع کنی آخرش به یک کلمه میرسی. سختی تنهایی را وقتی فهمیدم.

مدتی بود به دلیل مشغله زیاد نتونستم سر بزنم. اومدم دیدم قالب وبم پریده. بکاپ داشتم برگردوندم ولی لینک خیلی از دوستامو توش نداشتم. پیشاپیش از همشون عذرخواهی میکنم. سر فرصت میگردم همشونو درست می کنم. تو خواهی آمد و خواهی گر.

Wednesday, December 13, 2006. You look like you just rode a horse. Tuesday, December 12, 2006. Why do they put pianos there? Old Lady in my class. A warm welcome to all bitter byu students. I will try and update this close to daily, depending. On whether or not how much work i need to get done. You look like you just rode a horse. Why do they put pianos there? Old Lady in my class. A warm welcome to all bitter byu students please d.